Bira en Makassar

Vandaag vroeg opgestaan om de rit terug naar Makassar te maken, om eindelijk eens uit te zoeken wat ik verder nog wil doen. Dit keer weer een keertje 'alleen' ontbeten, omdat mijn Spaanse vrienden de middagbus namen. Gelukkig werd ik gezelschap gehouden door de jongen van het hotel. Zijn Engels was niet zo goed, maar zoals iedere man in Sulawesi kon die mij wel vragen of ik single was en dat ik mooi was, haha.

Volgens het hotel kon ik elk moment van de dag transport krijgen. Dus de jongen sprong om 8 uur op zijn motor om transport voor mij te regelen, helaas kwam hij terug met het nieuws dat er tot 10 uur niks zou gaan. Er zat niks anders op dan wachten.. Dus ik heb mij even verplaatst naar de enige bar waar wifi hoort te zijn. Helaas werkte dit niet, dus ben ik mijn kaartjes aan Nick en Eneko maar gaan schrijven. Tot ik opeens hoorde Mister, Mister, Makassar? Dit kwam mooi uit, dus even een deal gesloten, tassen opgehaald bij het hotel en in de auto naar Makassar om 9 uur. De moeder van de chauffeur voelde zich heel erg verantwoordelijk voor mij, dus sleepte mij overal heen aan mijn arm. Tijdens de pauze ging ze mee naar de wc en vervolgens moest ik eten. Het was echter pas 10 uur 's morgens en echt veel zin in gebakken vis had ik niet. Dus ik ben maar gewoon even gaan zitten. Toen kwam de een na de ander naar mij toe voor foto's. Ze wachten ditmaal netjes in een rijtje! Ik hou echt van de mensen in Sulawesi, ze zijn zo blij om 'blanke' te zien. Nederland heeft schijnbaar gezorgd voor asfalt wegen, scholen en ziekenhuizen dus ze zijn ons erg dankbaar.

Eenmaal in Makassar aangekomen, met de vertrouwde pete pete (publiek busje) naar het hotel. In het hotel wederom met open armen ontvangen. Het meisje van de receptie liet mij zien dat ze de foto van ons samen (haar collega van de foto geknipt) op facebook had geplaatst, met de titel 'Mijn beste vriendin uit Nederland' met welgeteld 30 comments en 63 likes.

Naar het postkantoor geweest, naar de Makassar mall en een vlucht geboekt met behulp van mijn papa. Morgen naar Kalimantan! Rond 9 uur waren mijn Spaanse vrienden in het hotel dus hebben we ons laatste avondmaal samen gegeten en wederom afscheid genomen.